Definitie: esthetische hypochondrie, dermatologische hypochondrie, obsessie met lichaamsschaamte. Sigmund Freud beschreef het in de Man van de Wolven, die zich zorgen maakte over de neus. Daarin manifesteert de patiënt een overmatige zorg voor een reëel (met materie) of denkbeeldig (zonder materie) defect. Dit deel van het lichaam wordt door het onderwerp als misvormd, onaantrekkelijk ervaren. Normaal gesproken is het lichaamsdeel meestal het haar, de borsten, de geslachtsdelen, de neus. Meerdere onderdelen kunnen achtereenvolgens of gelijktijdig worden beïnvloed. De patiënt kan meerdere chirurgische ingrepen ondergaan om dit defect te corrigeren, waaronder extreme maatregelen zoals zelfchirurgie. Dit geloof kan het delirious karakter hebben als onderdeel van een somatische delirious disorder of het overgewaardeerde idee karakter als onderdeel van een body dysmorphic disorder volgens DSM-IV-TR of een hypochondriale disorder volgens ICD-10.
Op een gegeven moment in ons leven zijn we allemaal gecompliceerd door een fysiek defect of overweldigd door een deel van ons lichaam dat we niet waarderen. Maar….. wat gebeurt er als een klein complex een pure obsessie wordt?
Dysmorfobie is de naam van wat bekend staat als body dysmorphic disorder, die wordt ingekaderd binnen somatoforme aandoeningen. Letterlijk is het de overdreven fobie of afwijzing van een deel van het eigen lichaam.
Het verlangen naar een perfect beeld betekent niet dat er sprake is van een psychische stoornis, maar wanneer de zorg voor het lichaam en de ontevredenheid ermee niet in overeenstemming zijn met de werkelijkheid, de geest intensief en vaak bezighouden in de vorm van overgewaardeerde ideeën en ongemak genereren, dan kunnen ze een klinisch probleem worden.
Het is dus niet vreemd dat de studie van de lichamelijke dysmorfe stoornis of dysmorfe fobie al enige tijd aan de gang is, hoewel de term al in 1886 door Morselli werd gedefinieerd en in de eerste jaren van de twintigste eeuw in verschillende teksten werd geciteerd [zie Berrios en Kan, 1996). In feite zijn er altijd mensen geweest die min of meer “complex” waren door acne, brillen, misvormde tanden, uitstekende oren, korte gestalte, kaalheid, een grote neus, enz. Al deze zorgen zijn tot op zekere hoogte normaal en komen in de adolescentie met alle kracht naar voren. Maar er is een groep mensen bij wie deze zorgen over de “defecten” van het lichaam en de fysieke verschijning, verre van te verminderen in de tijd, toenemen of worden gehandhaafd, het produceren van grote ongemakken en het voorkomen van een normaal leven. Het is dan wanneer men goed kan spreken van lichamelijke dysmorfe stoornis. In ieder geval kan dysmorfobie, opgevat als een zorg voor het lichaamsbeeld, een symptoom zijn in verschillende klinische beelden, zoals schizofrenie, anorexia nervosa, obesitas, boulimia, sociale fobie, obsessief-compulsieve frastomo, depressie, enz. (Birtchnell, 1988; Neziroglu en Yaryura-Tobias, 1997), maar het kan ook een stoornis op zich zijn. Deze laatste voorwaarde wordt in dit artikel genoemd.
Dysmorfobie: wat is het precies?
We hebben het hier over een probleem van vervorming van het lichaamsbeeld, daarom zijn de symptomen gerelateerd aan de obsessie voor een concreet deel van het fysieke aspect van het onderwerp.
De persoon die eronder lijdt, voelt een constante en overdreven bezorgdheid over een fysiek defect, of het nu echt of ingebeeld is. Als zo’n fysiek defect in de werkelijkheid bestaat, zijn de ervaren angsten exorbitant, omdat ze het op een overdreven manier waarnemen, en kunnen ze aanzienlijke emotionele problemen of sociaal isolement hebben. Het is belangrijk om erop te wijzen dat het niet gaat om een probleem van zelfbeeld in verband met eetstoornissen (zoals bij anorexia) of seksuele identiteit (welke cursussen met afwijzing van het eigen lichaam, in het bijzonder de genitaliën).
CONCEPT EN KENMERKEN VAN DE AANDOENING
Volgens de DSM-IV (American Psychiatric Association, 1994) kan een dysmorfe stoornis in het lichaam gedefinieerd worden als een overmatige zorg voor “een niet-bestaand of klein “lichaamsdefect” (tabel 1). Deze preoccupatie is overdreven, leidt tot ongemak en bemoeit zich ernstig met het dagelijkse leven van het onderwerp, waardoor de interpersoonlijke relaties moeilijk worden.
Mensen met deze stoornis, die hardnekkig vasthouden aan een waardering die de meeste mensen niet delen, zijn bang dat anderen de vermeende lichamelijke afwijking opmerken, schuldgevoelens en schaamte tonen, zich herhaaldelijk zorgen maken, overgewaardeerd of waanzinnig zijn, sociale situaties en blootstelling aan het lichaam vermijden, rituelen hebben en herhaaldelijk medische en cosmetische behandelingen zoeken. Onder de meest voorkomende zorgen zijn mannen zorgen over de grootte van de penis.
Net als in andere klinische beelden worden de symptomen in drie niveaus van respons gepresenteerd, die vooral worden benadrukt wanneer de patiënt wordt geconfronteerd met situaties waarin het “defect” kan worden gevisualiseerd of becommentarieerd (Rosen, 1995) (Tabel 3). Vermijdingsgedrag kan betrekking hebben op het vermijden van sociale situaties, maar ook op het vermijden van je eigen penisbeeld in de spiegel of het weigeren om van kleding te wisselen voor anderen (bijvoorbeeld in een sportschool). Deze vermijding kan totaal, wanneer de patiënt is opgesloten in het huis, of gedeeltelijk, wanneer hij camouflage gedrag (bepaalde brede kleding, vermijd strakke broek, plaats een trui die de genitaliën ….) in de aanwezigheid van andere mensen.
Vermijden kan in de ernstigste gevallen leiden tot extreem sociaal isolement, seksuele relaties vermijden, celibaat kan zelfs masturbatie voorkomen, het kan zelfs leiden tot zelfmoordpogingen.
In deze context kunnen er ook testrituelen ontstaan, zoals herhaald onderzoek van het lichaam voor de spiegel, het controleren of niemand het volume van de genitaliën visueel kan opmerken en geruststellend gedrag, zoals herhaalde verzoeken om geruststellende informatie of constante vergelijking met anderen. Het doel van dit alles is het beheersen van de bezorgdheid die wordt veroorzaakt door de mogelijke zichtbaarheid van het defect.
Andere gedragsgevolgen van de stoornis zijn het begin van cosmetische, chirurgische, dermatologische behandelingen, hetzij door zich zelfbewust te voelen over de grootte van de geslachtsdelen, of het bestaan van mannelijke geslachtsdelen, in dit huis zou moeten een differentiële diagnose met transseksualiteit te maken.
Op cognitief niveau kunnen er verschillende veranderingen optreden.
Veranderde responsniveaus in lichaamsdysmorfe stoornis
Niveaus Psychofysiologische Antwoorden : Antwoorden van het Autonoom Zenuwstelsel (zweten, tremor, ademhalingsmoeilijkheden, etc.).
Gedrag : Vermijding en camouflagegedrag. Rituelen van testen en geruststelling.
Cognitief: Vermijden en camouflagegedrag. Rituelen van testen en geruststelling.
Zorgen. Perceptuele vervormingen. Irrationele overtuigingen. Vergelijkingen met anderen.
Waarneembare vervormingen van het lichaamsbeeld of in dit geval van de genitaliën kunnen zich voordoen. De persoon is overtuigd van het bestaan van het gebrek, hetzij door de grootte of de vorm van de penis, hetzij door het bestaan van hetzelfde in het geval van het gevoel als een vrouw.
Negatieve zelfverbalisaties over het lichaam die kunnen leiden tot een diepe minachting voor de fysieke verschijning en, uiteindelijk, een tekort aan eigenwaarde. Deze irrationele overtuigingen, zoals dat het gebrek het bewijs is van de onmogelijkheid om geliefd of gewaardeerd te worden, of zelfs een teken van zwakte of ontoereikendheid in seksuele relaties.
Zo zijn er patiënten die zich bewust zijn van de overmatige intensiteit, duur en frequentie van een idee, bijvoorbeeld omdat ze denken dat de patiënt een te kleine penis heeft of dat het een zeer gebogen penis is. Het is waar dat sommige patiënten in eerste instantie een reëel feit over-dimensioneren, bijvoorbeeld het bestaan van een micropenis, of een kleine penis, of ook dat er de mogelijkheid is van het hebben van een gebogen penseel of lijden aan de ziekte van Peyronie, maar de manier van het onder ogen zien van een gebeurtenis en de voortdurende observatie van een feit verandert de gebeurtenis in een ernstig probleem voor de man en de daaruit voortvloeiende obsessie van het.
Door hun overdrijving zijn ze dus niet in staat om er niet meer over na te denken [pathologische bezorgdheid]. Bij andere patiënten heeft de zorg het karakter van een overgewaardeerd idee: het is verankerd in het onderwerp, neemt een centrale plaats in zijn leven in en is emotioneel geladen. Met andere woorden, hij wordt ongeldig voor de normale uitvoering van zijn leven.
Tot slot zijn de patiënten absoluut overtuigd van het werkelijke bestaan van het defect. In deze gevallen gaat het om delirieuze ideeën (dysmorfobie of somatische deliratoire stoornis). In dramatische gevallen kan de patiënt de auto-amputatie van het lidmaat bereiken of een over-correctie van de penis genereren door het injecteren van verschillende stoffen zoals oliën, vloeibare siliconen om de grootte van het lidmaat te vergroten.
Er zijn geen kwalitatieve verschillen tussen delirieuze en niet-delirieuze dysmorfe stoornissen in termen van geassocieerde psychopathologie en respons op behandeling. Het enige onderscheidende aspect is de ernst van de aandoening die in het eerste geval het meest wordt benadrukt.
De aandoening begint meestal in de adolescentie, tussen de leeftijd van 15 en 20 jaar, en heeft een chronisch verloop. De vraag naar therapeutische hulp duurt meestal tussen de 10 en 15 jaar, met als bijzonderheid dat de vraag meer verband houdt met de psychopathologische complicaties (depressie, sociaal isolement, enz.) dan met de aandoening zelf. Wat het moeilijk maakt om vroegtijdig en expliciet hulp te zoeken is de schuld en schaamte die de inhoud van hun zorgen ervaren. Een familiegeschiedenis van psychische stoornissen is niet ongewoon. Met name depressie, verslavend gedrag, psychose en obsessief-compulsieve stoornis worden beschreven bij eerstegraads familieleden.
Aan de andere kant is er een hoge comorbiditeit tussen lichaamsdysmorfe stoornis en andere klinische beelden van as I (sociale fobie, depressie, zelfmoordpogingen, obsessief-compulsieve stoornis, middelenmisbruik en, in mindere mate, psychose en eetstoornissen) (Hollander, Cohén, Simeón, 1993; Phillips, Átala en Albertini, 1995; Wilhem, Otto, Zucker en Pollack, 1997), alsmede as II (voornamelijk vermijdbare, obsessieve, dwangmatige, afhankelijke en grensgebonden persoonlijkheidsstoornissen) (Neziroglu, McKay, Todaro en Yaryura-Tobias, 1996). Meer in het algemeen zijn introversie, een laag zelfbeeld, overgevoeligheid en persoonlijke onzekerheid ook kenmerken.
Er zijn enkele pogingen gedaan om een differentiële diagnose te stellen tussen normale en dysmorfe patiënten die hun toevlucht nemen tot cosmetische chirurgie. Deze laatste zijn geneigd om naar meer chirurgen te gaan en voor meerdere problemen te worden ingegrepen. In het bijzonder worden ze gekenmerkt door onevenredige stress en herhaalde zorgen en door de vaagheid van de klacht en de petitie, evenals door irrationele of magische verwachtingen. Ze presenteren ook een geschiedenis van eerdere operaties en verdere verslechtering op alle gebieden van hun leven, met emotionele en persoonlijkheidsproblemen (Birtchnell, 1988; Hollander en Aronov^ritz, 1999; Neziroglu en Yaryura-Tobias, 1997).
PSYCHOLOGISCHE BEHANDELING
Motivatie voor therapie: Patiënten met deze aandoening zijn vaak gemotiveerd om hun uiterlijk te veranderen. Op deze manier beginnen ze vaak met haarbehandelingen, dermatologische, chirurgische, gewichtsvermindering, etc., als een manier om hun afwijking te elimineren. Het probleem zit echter niet zozeer in de uiterlijke verschijningsvorm als wel in de subjectieve ervaring van het lichaam. Desondanks zijn patiënten zeer terughoudend ten aanzien van psychologische behandeling, omdat, omdat ze zich niet bewust zijn van het werkelijke probleem, het enige alternatief dat wordt voorgesteld, de aanpassing van de buitengevel is.
Therapeutische doelstellingen: De prioritaire doelstellingen van de therapie zijn de volgende: de wijziging van negatieve zelfverbalisaties op het lichaam; de verandering van irrationele aannames.
GENEESKUNDIGE BEHANDELING
In het geval dat de irrationele obsessie over een kleine penisgrootte gebaseerd is op het bestaan van een micropenis, is het essentieel om eindelijk te slagen, te beginnen met een cognitieve behandeling van minstens 2 sessies per week met ondersteuning van hun omgeving alvorens een medische behandeling voor penisverlenging uit te voeren zodat de patiënt een aanpassing aan de werkelijkheid en in dit geval krijgt, aan de lengte van de penis die daadwerkelijk kan worden bereikt en die eenmaal bereikt zal moeten werken aan die psychologische behandeling met de aantoonbare perceptie dat de lengte van uw penis heeft weten te plaatsen zich in de genormaliseerde gemiddelde van mannen.
Aan het einde van zowel de psychologische als de medische behandelingen, moet de patiënt zich ervan bewust zijn dat de lengte van zijn ledemaat uiteindelijk binnen de normaliteit ligt, wat hem de statistische tabellen laat zien, met de nadruk op het feit dat de lengte van zijn penis tot het genormaliseerde percentage behoort.
Als er een echte kromming van de penis is die de oorzaak is van de dysmorfobie, wordt dezelfde procedure uitgevoerd, waarbij eerst de psychologische behandeling wordt gestart vooraleer de kromming van de penis te corrigeren. Later zou de patiënt de visualisatie van zijn rechtgetrokken penis in vergelijking met andere mannen opmerken.
De gebruikte therapeutische procedures zijn vergelijkbaar met die van de cognitieve gedragstherapie van fobieën en obsessief-compulsieve stoornissen (Rosen, 1997; Raich, Mora, Marroquín, Pulido en Soler, 1997).
Uiteindelijk is het een kwestie van het aanpassen van gewoonten die het dagelijks functioneren negatief beïnvloeden, van het leren tolereren van het eigen uiterlijk en van het onder ogen zien van situaties (kijken in de spiegel, omgaan met anderen, etc.) die meestal worden vermeden (Rosen, 1997).
Een eerste onderdeel van de therapie is de informatievoorziening aan de patiënt over de verschillende aspecten van het probleem. Dit verklaart wat de stoornis is en wat de kenmerken ervan zijn, evenals het verschil tussen fysieke verschijning en lichaamsbeeld (het laatste verwijst naar een psychologische constructie).
Prijs vanaf €99. Gratis Verzending.